Op reis
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Op reis – PopUpGedachte vrijdag 14 februari 2025
Het is Valentijnsdag en – tot mijn verrassing – volgens de katholieke kalender de dag waarop we twee patroonheiligen van Europa vieren. Liefde en reizen, wat een goede combinatie. Precies wat ik ga doen komende week, dus dit wordt even mijn laatste popupgedachte voor ik een week uit de lucht ben. Met die geliefde verdiep ik me deze dagen in pelgrimeren en onderweg zijn. De tekst van de dag gaat over leerlingen van de rabbi die uitgezonden worden, twee aan twee. Kortom, het thema is even onderweg zijn en in een Kunstmagazine See All This over pelgrimeren schreef de dichter David Whyte onderstaande tekst – voor mezelf (en een beetje voor jullie) vertaald in het volgende. Soms vaag, soms helder maar wellicht behulpzaam voor elk mens die onderweg is. Deze:
Pelgrim zou wel eens het woord kunnen zijn dat het beste ons beschrijft: iemand die voorbijgaat, iemand die hier is maar onderweg naar ergens anders, iemand die nooit zal weten wat het belangrijkst is: de weg of de bestemming of de mens die dit loopt en erheen loopt, en iemand die die nooit helemaal zekerweet van wie en van waar het volgende beetje brood zal komen. We zijn reizigers, we zijn een gesprek tussen hier en daar, die elk onderweg zichtbare en onzichtbare hulp nodig hebben om te overleven.
Een belangrijke mate van menselijke rijping is het groeiende begrip dat we door het leven bewegen in een oogwenk. Dat we niet zo lang bevoorrecht zijn met ogen om te zien, oren om te horen, een stem waarmee we kunnen spreken en armen om een geliefde mee te omhelzen; dat we simpelweg op doorreis zijn. We zijn schepsels die werkelijkheid krijgen door contact, ontmoetingen en verder gaan; schepsels die, vreemd genoeg, nooit dat ene boven het andere verkiezen. Menselijk leven is contact en leren kennen, en voortdurend weer verdergaan.
Altijd, onder alles, voelen we dat allemaal tegelijk: we zijn de reis langs de weg, we zijn degene die reist en degene die is gearriveerd. We rennen nog door het huis om onze tassen te pakken, maar we zijn ook al weggeweest en teruggekeerd, we zijn alleen op onze reis en we staan op het punt mensen te ontmoeten die we al die tijd al gekend hebben..
Maar als we bestaan uit beweging, uitwisseling en leren kennen, en een weigering om voort te bewegen ons onecht maakt, zijn we ook reismannen en reisvrouwen, met een dwingende behoefte om ons kunnen en onze ervaring, onze stem en onze aanwezigheid te benutten in het eeuwige nu dat we bezoeken onderweg. We willen ergens thuishoren terwijl we reizen
De manier waarop we onzelf geven aan deze pelgrims route, ingewijd worden in kwetsbaarheid en thuiskomen, is een vorm van geloof, nooit precies wetend wat er volgt op de bestemming, of we dat op een of andere manier in dit leven zullen ontdekken. Vreemd genoeg is onze aankomst op het laatste station langs de weg, precies de plek waar we iets zouden kunnen zien van wie degene was die al die tijd heeft gereisd.
Op die manier zou het kunnen zijn dat geloof, betrouwbaarheid, verantwoordelijkheid en trouw zijn aan iets onuitsprekelijks mogelijk zijn – zelfs als we reizigers zijn – en dat we betere en trouwere gezelschap zijn, en ja pelgrims op deze eenmalige reis, door het samenbrengen van de kostbare herinnering van ‘het toen’, met de verbijsterende, maar als vanzelfsprekend genomen ervaring van ‘het nu’; beide met de ongeloofwaardige en nauwelijks mogelijke van ‘op het punt staan te gebeuren’
Welkom op de weg – of eigenlijk – blij je tegen te komen, al is het maar op digitale afstand onderweg, reizend en thuis zijnde tegelijk; of in elk geval aan het oefenen om beide te zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag en een hele goede volgende week gewenst.
Vrede en alle goeds.
