Mijn terrein
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
by Benjamin Wildflower
Mijn terrein – PopUpGedachte maandag 3 juni 2024
Een nieuwe week begint, het is Juni en een soort van zomer. We merken dat nog niet helemaal mee met al die nattigheid, maar er zijn grotere dingen om je druk over te maken. Hoe ga ik deze week in? Hoe doe jij dat? Misschien is dat wel het grootste voorrecht van zo’n popupgedachte, dat je even de tijd neemt om te zitten en te overwegen. In plaats van het bed uit en de week in te rollen, waarbij je soms aan het eind pas beseft dat de week zomaar begonnen is.
Hoe begint de week? Voor mij is het een belangrijke dag met een online campagne over Rafah en Rutte en een interview in het Nederlands Dagblad over Graceland Festival. En misschien juist dan, als er wat spannende dingen op de agenda staan; even ademen, en stilstaan bij hoe we in de wereld staan. Wiens terrein het eigenlijk is. Want daar gaat één van de lezingen van de dag over vanochtend; Jezus van Nazareth die een verhaal vertelt en daarmee de mens, zijn tijdgenoot – en misschien wel ons – positioneert. Dit staat er:
'Er was eens een man die een wijngaard aanlegde, er een omheining omheen zette, een wijnpers in uithakte en er een wachttoren in bouwde; daarna verpachtte hij hem aan wijnbouwers en vertrok naar den vreemde. Op de vastgestelde tijd zond hij een dienaar naar de wijnbouwers om zijn aandeel in de opbrengst van de wijngaard van hen in ontvangst te nemen.
Zijn tijdgenoten als pachters van een wijngaard. Niet als eigenaren, niet als bouwers van de wijngaard, pachters, beheerders, mensen die het bezit van een ander te beheren hebben. De aardbol, de structuren die er zijn, de vormen die we aantreffen als we erin geboren worden – het is allemaal maar gegeven. En er is een eigenaar en dat ben ik niet, dat is niet onze regering, dat is niet je baas, dat is niemand die aanwezig is. Dat is een boeiend stukje uit dit voorbeeld: de eigenaar vertrok naar den vreemde.
Dus je zit met een land, een structuur, bomen om van te plukken, wijn om te verbouwen, een muur om de boel een beetje te beschermen. En er is niemand die op je vingers kijkt, maar tegelijk is het niet van jou. Je kunt ermee doen wat je wilt, in theorie, maar het is niet je eigendom. En daar staan we dan in onze wereld; een land, een plek, een stad, een dorp, een bedrijf een wat dan ook; je hebt het niet zelf opgebouwd, je wordt erin geboren. Zomaar. En bij afwezigheid van de eigenaar gaan we er zomaar mee aan de haal. Pachters bevechten elkaar onderling, we raden een beetje naar de wil van de eigenaar en zo ontrolt de geschiedenis zich.
Wat dan voor deze ochtend? Even inademen en uitademen, misschien in een mooi hoekje van de wijngaard waar het even rustig is. Of uitkijkend op de muur, terwijl de wind door je haren waait. Met de ogen van de eigenaar kijken, het hart van de bouwer voelen kloppen, de liefde van de maker door je heen laten gaan. En dan naar de week kijken die wacht, naar de dingen die op de agenda staan voor vandaag. Kloppen ze een beetje met wat je van de wijngaardmaker gelooft? Over het delen van de vruchten, het doen groeien van het land, het besef van zorg voor dat wat niet van jou is maar bedoeld is om te groeien en te bloeien?
Het zijn maar abstracties – maar het helpt me om te beseffen dat het bordje ‘eigen terrein’ aan het begin van mijn wereld niet in mijn handschrift is geschreven, niet in dat van onze coalitie en niet in het handschrift van de burgemeester van de stad of de leiders van een kerk of geloofstroming. Het is in de onnavolgbare letters van de Eeuwige geschreven en het is mijn taak – en die van ons – om die liefde te voelen, die verantwoordelijkheid, die zorg. En dan te doen wat onze hand – en ons hart – vindt om te doen. Omdat niemand boven de ander staat, ten diepste. Omdat iedereen zich heeft te verantwoorden tegenover de eigenaar. En als de wijngaard een bende is, dan nog is het aan mij en ons om ons plekje te vinden en zorg te dragen, met toewijding.
Tot zover de popupgedachten van vandaag. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle geods.
