Waar de Eeuwige te vinden is
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar de Eeuwige te vinden is – PopUpGedachte vrijdag 4 oktober 2024
Hoe eenvoudig lijkt het om te weten wat goed is. Of wat goed zou zijn als de ander doet. Of dat nu gaat om kritiek online of verontwaardiging over iemands opstelling. Het kost bijzonder weinig moeite om veel te weten. Of te denken te weten. Alleen die nuancering al; te dénken te weten’ kost inspanning, een soort inhouden van de paarden van het rijtuig dat anders volle bak was doorgedenderd. Want het instinct, of het ego, of wat het dan ook is; die heeft wel een idee klaar en ook gelijk een fikse emotie er bij, gratis en voor niets. En dan is er het werk, hold your horses. Wacht even, zit het wel echt zo, weet ik het wel echt, stel eens een vraag in plaats van met een mening te komen. Praat eens met de ander in plaats van over de ander. De wereld is groter dan je denkt. Je moet soms jezelf bombarderen met woorden en zinnetjes om even je wat in te houden.
We hebben zo gauw een idee. Sterker nog; deze hele popupgedachte is daarop gestoeld. Dat je ’s ochtends om zes uur op kunt staan, de teksten kunt lezen en meteen een idee kunt hebben om te delen – vóór zeven uur, opgenomen en ge-edit en al. Een van de refreinen echter van deze ochenden is dat we het allemaal niet zo weten, dat we niet zoveel idee hebben, dat de wereld zoveel groter is en ons voorstellingsvermogen zo beperkt. Dat oordelen rap klaarliggen, maar de genade juist zo nodig is. Schrijven en opnemen om wat mínder een idee te hebben, dat is eigenlijk waar deze popupgedachte minstes zoveel voor is bedoeld.
Vandaag Job, dat oude boek, die bijzondere boekrol uit de geschiedenis van de kinderen van Abraham. Waar deze man alles kwijtraakt, hij God niet vervloekt, maar wel zichzelf en z’n geboortedag. Waarin anderen zeggen dat het zijn eigen schuld is, maar Job volhoudt dat het Gods schuld is en dat het tijd wordt voor tekst en uitleg. En de Eeuwige geeft hem gelijk dat het niet Jobs schuld is, maar opent ook Jobs voorstellingsvermogen en zijn wereld. Niet als direct antwoord, maar om ruimte te creëren. Of voor ons, om ons te ontdekken aan onze zelfverklaarde goddelijke positie met onze meninkjes. Over waar de Eeuwige te vinden is, wat die aan het doen is, in de tijd dat wij onze ideeën klaar hebben en menen te weten hoe het zit.
Dit staat er, een iets langer fragment dan anders. Omdat het zo mooi is en het is tenslotte vrijdag dus dan mag het wel, denk ik
n die tijd begon de Eeuwige in storm en wind tot Job te spreken:
Hebt gij ooit in uw leven de morgen ontboden, de dageraad zijn plaats bestemd,
Om de zomen der aarde te bezetten en er vlammen uit te schudden?
Zij flonkert als een kostbare zegelsteen, Wordt bontgeverfd als een kleed,
Totdat de stralen hun licht wordt ontnomen, hun opgeheven arm wordt gebroken.
Zijt ge doorgedrongen tot de bronnen der zee, hebt ge de bodem van de Oceaan bewandeld;
Zijn u de poorten des doods getoond, De wachters der duisternis u verschenen;
Hebt ge de breedten der aarde omvat: Zeg het maar, wanneer ge dit allemaal weet!
Waar is de weg naar de woning van het licht, En waar heeft de duisternis haar verblijf,
Zodat gij ze naar hun plaats kunt brengen, En hun de paden naar huis kunt leren?
Ge weet het toch, want toen werdt ge geboren, Het getal van uw jaren is immers zo groot!
Maar Job antwoordde de Heer, en sprak:
Ik ben lichtzinnig geweest: Wat zou ik hierop kunnen zeggen; Ik leg mijn hand op mijn mond.
Ik heb eens gesproken, maar doe het niet weer; Tweemaal, maar ik begin niet opnieuw!
Als er iemand is, waarvan ik de tegenstem aan God gerechtvaardigd vind, is het Job wel. Maar hij haalt zijn aanklacht van tafel, de rechtszaak is voorbij. Hij had het niet helemaal overzien. En alle begrip daarvoor. Straks wordt het licht en het is in die grootsheid dat de Eeuwige woont, in de regen en in de zuurstof, in de wind die waait en het sap dat langzaam door de bomen stroomt. In die machtig levende wereld, waar ik vaak zo kortzichtig doorheen dwaal en meningen over heb, daar zindert het goddelijke leven. En als ik even stil sta, om de wind te voelen – of de zon, hopelijk – als ik een duik neem in het koude water of de tijd neem om te ademen, verwaaien mijn oordelen en meningen een beetje, in een groter perspectief. Komt er ruimte voor verwondering en hoop en hopelijk liefde, heel veel ontspannen liefde voor het kwetsbare, voor de wereld, de ander en ja ook voor jezelf in al je vermogen en onvermogen.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
