Wel willen en toch ook niet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wel willen en toch ook niet – PopUpGedachte donderdag 3 oktober 2024
Natuurlijk willen we vrede, allemaal. Maar wie van vrede spreekt, wordt ook gelijk argwanend bekeken. Doe je wel recht aan de situatie, veeg je niet van alles onder het tapijt. En begrijpelijk ook. Als jouw idee van vrede inhoudt, dat we terug zijn bij af en de onderdrukte onderdrukt blijft – wat is je vrede dan waard. Of als je idee van vrede is dat degene met de macht wordt uitgeroeid, ja dan is het een dramatische versie van vrede. En dus willen we vrede, maar vertrouw de vredebrenger maar eens.
Graag wil ik de vriendschap herstelt. Maar kan dat zomaar? Moet er dan niet eerst van alles worden uitgesproken. En met dat we het uitspreken, trekken we allerlei wonden open. Het verlangen naar samen weer om tafel zitten is groot, maar de weg erheen is angstig. En als je dan toch kiest om eerst maar eens gewoon het goed te hebben, de pijnlijke geschiedenis even te laten liggen – dan klinkt er zomaar een stemmetje dat je onrecht doet aan jezelf of de ander of de geschiedenis. En het is absoluut niet gezegd dat het stemmetje gelijk heeft – maar het jeukt wel. Wat is de weg vooruit?
En ik en mijzelf dan? We willen voor onszelf ook weleens rust. Dat het allemaal even niet zo hard hoeft allemaal. En tegelijk ligt er zoveel te doen, zoveel dat beter kan, zoveel mogelijkheden of zoveel verantwoordelijkheid. Kom maar eens aan bij jezelf met woorden als: pak je rust. Je hoort jezelf al tegensputteren, dat het nu echt niet kan. Dat je makkelijk praten hebt tegen jezelf. En de frustratie groeit naarmate het verlangen en de noodzaak van de rust groter wordt, maar het innerlijk verzet in jezelf je ervan weerhoudt.
Kortom, of het nu maatschappelijk, intermenselijk of zelfs in je eigen hart en ziel is – we verlangen en hopen op dingen waar we onszelf ook argwanend tegen verzetten. Welkom in de paradox van ons menszijn. Vandaag zegt Jezus iets dergelijks tegen zijn leerlingen. Hij komt met een verhaal van genade en heelwording, genezing en verwelkoming van hen die dachten allang niet meer welkom te zijn, van ruimte voor opnieuw beginnen. Maar hij is maar in z’n eentje, dus stuurt hij z’n leerlingen op pad en dan staat er dit:
Hij sprak tot hen: 'De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig.
Vraagt daarom de Heer van de oogst arbeiders te sturen om te oogsten.
Gaat dan, maar zie, Ik zend u als lammeren tussen wolven.”
Het verlangen is groot. Mensen staan te springen om wat hij vertelt, om de manier van omgaan met elkaar, met God, met de wereld waar de rabbi uit Nazareth voor staat. Generaties lang keek men al uit naar een nieuw elan, terwijl men zucht onder de vreemde overheersing van Romeinen en de opgelegde lasten van religieuze leiders met een ego. Dek tafels met brood en wijn en doe mensen beseffen dat dit al de revolutie is; dat de Romeinen niet weg hoeven te zijn om als vrij mens te leven en dat een religieuze leider niet meer te zeggen heeft dan jijzelf over je ziel – omdat de Eeuwige genadiger is dan je durft te dromen.
De behoefte aan die verhalen, die werkelijkheid is enorm. Tegelijk is het een stekelig veld om je in te begeven. De boodschap van een lam tussen de wolven. Want het is natuurlijk ook veel te makkelijk, stel dat mensen dan niet eens meer hun best doen om het goed te doen, dat jan en alleman denkt zelf de dienst uit te maken, dat er geen vuur meer is voor politieke revolutie, dat er geen orde meer is in de religieuze gemeenschap – zo makkelijk zal het toch niet zijn. En wolven ruiken bloed.
Waar we zo behoefte aan hebben, houden we zo van ons lijf. En van ons hart. En een beetje wolf in de natuur schijnt helemaal niet zo erg te zijn, maar het lam heeft bescherming nodig. Om te mogen bestaan, met zachtheid en kwetsbaarheid. Afgeschermd tegen harde kritiek en argwaan. Eerst maar eens erkennen dat de behoefte er is – aan een werkelijk verhaal van vrede, aan rust, aan vriendschap. De argwanende stemmen horen erbij, maar als ze overheersen dan overleeft het lam het niet. En die hebben we hard nodig. Om mens te blijven en steeds meer te worden, voor elkaar, voor onszelf.
Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
