Vrij is zo simpel nog niet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Vrij is zo simpel nog niet – PopUpGedachte dinsdag 8 april 2025
Herinner je nog die momenten dat je opeens een dag geen school had – juichend lees je het bericht – en halverwege die dag verveel je je zo stierlijk dat je niet zo goed meer snapt wat er zo leuk aan was. Geen school. Je kon je vrienden niet bereiken, boeken waren uit, ouders aan het werk. Wat moest je nog. Maar de volgende keer dat je weer verteld werd dat je onverwacht vrij was, was de vreugde net zo groot. Want vrijheid blijft de grote droom – ook als het ongemakkelijk is.
Als je stopt met je baan is er opeens de vrijheid om te doen wat je altijd wilde doen. Maar gek genoeg wordt die vrijheid pas fijn als je de volgende baan gevonden hebt. Het vrij zijn zonder perspectief, de onzekerheid die meekomt met vrijheid, is lang niet altijd gemakkelijk te dragen. Werkloos heet dan in-between jobs, waarbij je mentaal al vooruitgrijpt op de volgende baan en in al je vrijheid vooral daarmee bezig bent – die volgende baan – en leuk is soms gewoon anders. Vrijheid klinkt magisch en is dat lang niet altijd.
Het is het refrein van de woestijntijd, de periode waarin ver voor onze jaartelling het nageslacht van Jakob – inmiddels uitgegroeid tot een volk – uit de slavernij van Egypte wordt bevrijdt en ze door de woestijn trekken. Dit staat er vandaag: “
“In die tijd trokken de Hebreeën van de berg Hor in de richting van de Rietzee, want zij wilden om Edom heentrekken. Maar onderweg werd het volk ongeduldig. Het keerde zich tegen God en tegen Mozes: “Hebt gij ons uit Egypte gevoerd om te sterven in de woestijn? Er is geen brood, er is geen water en dat minderwaardige eten staat ons tegen.”
Natuurlijk moet er een schuldige zijn voor hun ellendige staat – de verveling, hitte, saaiheid van de woestijn – en dat is natuurlijk het leiderschap, in dit geval Mozes. De vrijheid levert een leegte op die moeilijk vol te houden is. Ongeduld. Zo herkenbaar. Van de weeromstuit ga je het verleden romantiseren; toen was er tenminste eten en drinken en wist je wat je moest doen. Goed, je was slaaf, je werd geslagen en gedood – maar ja, er was eten.
Aan de vrijheid is de kwaliteit van geduld verbonden. Geduld om het leven uit te houden, de leegte, het niet-weten, het gebrek aan bevrediging. Geduld om het moment te waarderen en het eigen ongemak niet automatisch te projecteren op de leiders – en niet automatisch het verleden te romantiseren. Dit soort verhalen zijn bewaard gebleven om mentaal op te groeien. Klaag niet zoals jullie voorvaders in de woestijn, is een later gebruikt gezegde. Want het bekwam hun slecht.
Waar zit de schuld van mijn gevoel van ongemak? Hebben degenen die verantwoordelijk zijn het gedaan? Degenen die de leiding hebben? Of heb ik hier zelf ook een aandeel. En was het verleden rooskleuriger of ben ik dat aan het romantiseren. Kan ik hier zijn, in dit moment, dankbaar voor wat er wel is – op weg naar het onbekende en het uithouden van dat wat lang niet altijd prettig voelt.
Geduld leren, juist als we leren ophouden met onze verslavingen. De snelle bevrediging van eten, drinken, kopen, kijken. Ik heb daar nog zoveel in te leren. Dat kopen valt wel mee, maar de rest. Zelf de woestijn kiezen, het ongemak uithouden – en dan pas werkelijk bevrijd raken. Je kunt de slaaf wel uit de slavernij halen, maar haal de slavernij eens uit de verslaafde – dat kost tijd, toewijding, geduld en oefening. Ik hoop het steeds meer te leren – al is het maar door de oude archetypische verhalen te lezen en in de spiegel te kijken. Op weg naar vrijheid, en vrede.
Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
