Reflectie
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Reflectie – PopUpGedachte vrijdag 12 juli 2024
Het is vrijdag, de laatste dag van de week maar ook de laatste voor de zomerpauze. Het is altijd een cadeau om uit te slapen, of in elk geval de werkdag iets later te beginnen. Én ik mis het, de zomer lang. Dat eikenhouten ritme, waar heus wel eens eentje uitvalt, van zes uur de wekker, zeven uur een PopUpGedachte delen. Het helpt in stilstaan, maakplezier, schrijven, reflectie en ja, ook voor de focus van de dag. Een dag waarin er altijd van alles roept om aandacht, maar er achter in de bus een stille stem vraagt om net wat verder te kijken dan wat urgent is. Daar de dag mee beginnen, is een zegen. En het helpt dat je luistert, of leest. Zou je dat niet doen, dan was ik allang opgehouden, gek genoeg. Het feit dat er mensen luisteren en dus op een bepaalde manier met me meedoen, houdt mij hier achter mijn bureautje op de vroege ochtend.
Er is iets aan die religieuze ruimte, dat vér voor het ontstaan van psychotherapie en zelfhulp, de mens al leerde om zichzelf te bekijken en te analyseren. Het eigen hart wordt onder de loep genomen, introspectie, zelfreflectie – en dat komt niet vanzelf. We betalen er soms grof geld voor in onze dagen om die ruimte te creëeren. Specialisten helpen ons te ontdekken wat er allemaal in ons leeft door de juiste vragen te stellen en her en der er een analyse op los te laten. Maar je moet zelf het werk doen, zeggen ze altijd. Ze zijn niet helderziend en kunnen het ook niet voor je oplossen. Spiritualiteit en religie stellen je vragen, confronteren je met je keuzes, bieden een spiegel en nodigen je uit om je tot de wereld te verhouden op een manier die verder gaat dan wat je voor de kop komt. Het laat je je angsten onder ogen komen, die voor de dood of voor ziekten of voor vreemden, het ontdekt je aan je vooroordelen, racisme, ongeduld. Tenminste, dat is de bedoeling, hè? En die neigingen in de mens zijn zo sterk dat het ons ook lukt om religie en spiritualiteit in te zetten om ons racisme of ongeduld te legitimeren en het wordt zelfs gebruikt om angst voor de dood aan te jagen. Het is geen wondermiddel, one size fits all-werkt altijd systeempje. Maar de mogelijkheid zit er in en als zinnige reflectie op het zelf, wereld, ander, verleden en toekomst heeft het voor onnoemelijk velen gewerkt.
Vandaag in de lezing van de dag zegt de Psalmdichter:
Want Gij hebt behagen in oprechtheid
Gij hebt mij geleerd in eigen hart te zien.
Nou, dat dus. Oprechtheid is zo makkelijk nog niet, hè? We zijn zo pijnvermijdend, tenmiste ik wel. Dat het makkelijker is om je gedachten en gevoelens niet te noemen, sterker nog; ze niet te erkennen. Want als je ze erkent, moet je er iets mee. Tegelijk zijn we grote bewonderaars van oprechtheid, mensen die dat zijn, daar kun je wat mee. Ook al is het soms ingewikkeld. Soms zijn we te oprecht – of te liefdeloos in onze oprechtheid – en dan gaat er ook van alles stuk. Het is geen eenvoudige weg, maar wel een groeirichting. En de Eeuwige biedt de hand in de rug, zij of hij kent je hart allang. En het doet niets af en voegt niets toe aan de liefde die zij of hij voor je heeft. Dat is de gedachte.
Mij geleerd in eigen hart te zien; de eeuwige als therapeut, als spiegel, als moeder of vader, als vriend. Zien wat er in je leeft; het verlangen, de hoop, de woede, de angst, het verdriet, de liefde, de haat, de kruiperigheid en de oprechtheid – het is er allemaal. En dat onder ogen komen, stukje bij beetje. Zonder meteen alles op te willen poetsen totdat het glimt, want stel je voor dat iemand ziet hoe duister het soms in je hartkamers is. Je hart zien is ook kunnen glimlachen om de rafeligheid en de rommel – als was het een tienerkamer. En dan af en toe eens een stukje ter hand nemen, en is het opgeruimd dan duurt het vaak ook niet zo lang totdat het voelt alsof de boel weer is ontploft, alles door elkaar ligt en je weer opnieuw kunt beginnen. Gelukkig is er tijd – of eeuwigheid. Het hoeft niet vandaag. Als je het maar kunt zien.
Tot zover even de laatste popupgedachte van seizoen 2023-2024 – een heel nieuw seizoen wacht weer na de zomer, hopelijk tot dan. Voor nu, voor vandaag en voor de komende weken, heel veel vrede gewenst in deze onrustige wereld - en alle goeds.
