Groei lijkt nogal wat te vragen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Groei vraagt nogal wat – PopUpGedachte vrijdag 14 juni 2024
Groei lijkt vooral vragen om investering, focus en toewijding. Om studie en je uren maken, cursussen erbij eventueel of gewoon veel trainen. Alles eruit halen. En ik hou ervan; niet in alles, in sommige dingen hoef ik niet te groeien, je kunt niet overal goed in zijn. Als pietje precies zal ik nooit echt deugen, vrees ik en ik vrees dat ik nooit een hele goede manager zal worden, dus ik zal een beetje moeten schipperen met mezelf in leidinggevende posities. Maar beter worden, groeien, toewijden – of dat nu is in diverse projecten, het netwerk, het realiseren van soms wat wilde plannen, ik hou ervan.
Maar ergens is er een waarschuwingslampje bij dit soort groei. De sporter weet het wel; als je niet rust, groeit er niets. Je kunt zo gefocust trainen dat je geen stap verder komt. Blijkbaar is de ontspanning de plek waar de groei plaatsvind – na de inspanning weliswaar, maar toch. Dat is op zn minst een signaal. Een tweede is dat ik zoveel mensen heb zien groeien, juist als ze dwars door de pijn heengingen. Mensen met burn-outs, mensen met diep verdriet in hun leven. Dat wat je niemand gunt, brengt dan zomaar iets heel belangrijks aan. En als je het opgegeven hebt om dit of dat te worden of om de ware te ontmoeten of wat dan ook – hoe vaak is dat niet het moment dat gebeurt wat je nooit meer dacht mee te maken? Alsof de duvel er mee speelt, zeggen we dan. Maar misschien zit het wel anders. Misschien is dat de duvel wel helemaal niet.
Dit zegt Jezus van Nazareth vandaag: 'Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: als de graankorrel
niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen: maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort.
Wie zijn leven bemint, verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld haat, zal het ten eeuwigen leven bewaren.
Zo. Eerst maar eens even dat eerste zinnetje: in de aarde vallen en sterven, anders blijf je een korrel tussen de korrels, hoe graag je ook wilt groeien. Een graankorrel kan doen wat ‘ie wil, maar zonder begrafenis, aarde en water en een bepaalde manier van vergaan, ontstaat er geen groei. Nou, als dat ons voorland is? Goed, grote kunstenaars overkomt het nogal eens. Verguisd en ellendig bij het leven en daarna gevierd en beroemd, maar wat heb je daaraan. Behalve dat er heel erg mooi werk bestaat.
Toch, misschien herken je het. Dat het nodig is om het willen en het duwen los te laten, om je buitenkant zacht te laten worden, om voeding binnen te laten en je harnas van zelf doen af te leggen. Een soort van uit elkaar vallen en dan anderen horen en zien die je waarde zien, je zien groeien.
Wie zijn leven bemint,verliest het, maar wie zijn leven haat, zal het bewaren? Hallo! Kan dat niet anders? Vertalers hebben het zelfs maar wat weggepoetst want het is te ingewikkeld toch? Doe even normaal, met dat ‘je leven haten’. Dat is wel het laatste! Toch even dit: ik herken wel hoe hardnekkig de patronen van mijn leven kunnen zijn, hoe je enerzijds weet wat nodig is en aan de andere kant maar steeds niet in staat bent om zo te leven, of simpelweg; hoe eerlijke omgang met wereld, natuur en de ander zo onwijs moeilijk is. Of dat nu gaat over mijn vooroordelen, mijn ingebakken overlevingsmechanismen, de dingen waar ik dagelijks gebruik van maak en die nou niet echt sustainable zijn, maar ik kan en wil er niet zonder. Dat soort mechanismes in mijn leven, zijn volop onderdeel van mijn leven – en als ik er vrede meesluit, zo is het nu eenmaal, heb ik het ook op een bepaalde manier opgegeven. Ik wil me ergens blijvend verzetten tegen de neiging om het ongemak buiten te sluiten, want wat kan ik er nu aan doen. Of vrede te hebben met dat wat ik ogenschijnlijk niet kan veranderen. Waarom zou ik? Ik hoef geen vrede te sluiten met dat wat onrechtvaardig is – ook niet als ik zelf onrechtvaardig ben in hoe ik mezelf en anderen zie. Ik hoef er ook niet gebukt onder te gaan, maar het verlangen naar verandering wordt ook gevoed door frustratie, ja misschien ook woede, over hoe de dingen zijn in dit leven. Sterker nog; volgens Augustinus is dat een onderdeel van hoop; woede over hoe de dingen zijn – en de moed dan, om te geloven dat ze niet zullen blijven zoals ze zijn – en vandaag voegt de rabbi eraan toe dat die verandering om overgave vraagt, toewijding, loslaten van de schil, verzachting van wie je bent, de weg naar groei van binnenuit, door jou heen, naar het licht.
Tot zover de gedachten van vanochtend. Een hele goede vrijdag gewenst en een heel goed weekend. Oh enne… nog maar zes dagen om te stemmen voor de Amsterdammer van het Jaar nominatie – opdat Rouwen & Vieren en dit soort werk nog wat extra kan groeien. Tof als je meedoet! www.amsterdammervanhetjaar.nl
Voor nu en voor vandaag: vrede gewenst, en alle goeds.
