Vrede aan dit huis
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Vrede aan dit huis – PopUpGedachte vrijdag 18 oktober 2024
Het is een niet veelzeggende Airbnb, waar ik nu zit. Hier zijn talloze mensen doorheen gereisd en wij slapen er even om straks weer verder te reizen. Dan is er een plek in Sarajevo, ontmoetingen met Bosniërs en vluchtelingen, er zullen momenten zijn in café’s om even bij te praten en op bus- en treinstations, want het is op die plekken van transitie waar nieuwkomers en locals elkaar even kunnen treffen voordat de één naar huis gaat en de ander probeert ofwel in het opvangsysteem terecht te komen – een of ander kamp. Ofwel in één van de irreguliere plekken; een oude fabriek, een geïmproviseerd tentenkampje in het bos, een leegstaand huis, tijdelijk onderdak te vinden.
Vrede aan dit huis, is de opdracht van de tekst vanochtend. En ik kijk om me heen in dit appartement en denk aan de plekken waar ik vandaag nog te gast zal zijn. Met andere ogen dan voor ik deze tekst las. Deze tekst van Jezus van Nazareth, die als rabbi zijn leerlingen twee aan twee op pad stuurt om zijn boodschap en aankondigingen verder te verspreiden dan hij in z’n eentje kan. Hij zegt dan tegen ze:
Laat in welk huis gij ook binnengaat uw eerste woord zijn: Vrede aan dit huis!
Woont daar een vredelievend mens, dan zal uw vrede op hem rusten; zo niet, dan zal hij op u terugkeren.
Op meerdere manieren een boeiend zinnetje. De opdracht zelf natuurlijk, maar ook het beeld alsof zo’n vredeswens een soort investering is. Dat als die investering niet landt, dat je dan je geld terug krijgt. Niet goed, geld terug garantie van de rabbi zelf. Niet goed, vrede terug. Of vredeswensen nou beperkt voorradig zijn of niet, de opdracht is helder: voordat je überhaupt weet wie je in zo’n huis tegen gaat komen, of dat nu Nobelprijswinnende Vredesstichter is of ‘de slachter van Khan Younis’ is die sinds gisteren geen dood en verderf meer kan zaaien – eerst stuur je vrede. Aan het huis. Geen voorzichtig verkennen wat voor vlees je in de kuip hebt, geen afwachten, argwaan, scepsis of terughoudendheid. Het huis dat je ontvangt, dat wens je vrede toe. Al zit er een groep argwanende mensen rond een vuur in een oude leegstaande Bosnische fabriek, die echt niet weten wat jij daar komt doen – en is degene die je uitnodigde om binnen te komen bij binnenkomst direct uit het zicht verdwenen. Vrede wensen, en dan maar zien. In dat laatste geval duurde het even, maar uiteindelijk was het ijs gebroken, de argwaan van de vluchtelingen die zich schuilhielden in die fabriek verdwenen en werden we vrolijk aan tafel genodigd, of tafel; een zeil op de vloer waarop in grote borden fantastische Afghaanse rijts werd geserveerd. Met sommige van hen zijn we nog steeds vrienden.
Vrede aan dit huis, aan dit kantoor, aan deze zoom-ruimte mocht je tegenwoordig vooral huizen digitaal bezoeken. Het is een mooie opdracht van de rabbi om je toe te eigenen, een open hand met het besef dat je mogelijk een niet-vredelievende respons krijgt maar dat dit niemand hoeft te weerhouden om er zelf vredevol in te stappen. Misschien wel juist nu, als vrede op sommige plekken in de wereld verder weg lijkt dan ooit – waar het weer logisch lijkt om vrede te zoeken met een machtige hoeveelheid aan wapentuig en die industrie op volle toeren lijkt te draaien, waar strijdende partijen elkaar opstuwen tot grotere vernietiging en waartussen mens, dier, natuur en woonplek vermalen wordt.
Vrede aan dit huis. En aan dat huis. En het volgende. En moge de ander die je verwelkomt binnenkomen met eenzelfde wens. Zodat ook jouw plek gezegend wordt met vrede, God weet dat we dat allemaal heel hard nodig hebben.
Een hele goede vrijdag gewenst– en een heel goed weekend. Voor nu en voor vandaag: vrede gewenst aan jou en jouw huis, vandaag. En alle goeds.
