Rust
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Rust – PopUpGedachte vrijdag 20 december 2024
Het is vrijdag, de laatste dag van de week en de laatste werkdag voordat het even stil wordt hier zo bij de PopUpGedachte. Pas in het nieuwe jaar weer, 2025. Een onwerkelijke werkelijkheid dat er bijna weer een jaar voorbij is. En toch ook belangrijk om te markeren. We gaan vast terugkijken en vooruitkijken, er is nogal wat gebeurd. Veel is op losse schroeven komen te staan, schroeven die al wat losjes waren zijn nog verder losgeschroefd. Door berichten over klimatologische ontwikkelingen, door de Nederlandse politiek waarvan we vandaag weer een pijnlijk staaltje gaan zien bij het asieldebat in de Tweede Kamer, door Trump, door Musk, door oorlog en oorlogsmisdaden en wie daar allemaal bij betrokken zijn. En misschien ook net zo belangrijk; doordat je niet helemaal meer weet wie bij je horen, wie je vrienden zijn – of eigenlijk: wat je vrienden denken en geloven. Ook dat zorgt voor lossere schroeven.
En dan lees ik vandaag deze, van de dichter van Psalm 24:
Van de Eeuwige is de aarde en alles wat daar leeft,
de wereld en wie haar bewonen,
Hij heeft haar op de zeeën gegrondvest,
op de stromen heeft Hij haar verankerd.
De wereld is geen losgeslagen planeet die rondtolt door het heelal waarvan de interne processen en de natuurlijke ontwikkeling het enige is wat haar koers bepaalt. Volgens de oude christelijke overleveringen (en niet alleen deze, maar zovele overleveringen) huist er in en om ons heen een kracht die door zovelen God wordt genoemd, die liefde heet en actief aanwezig is. Die mensen roept om te zorgen, die in ons spreekt om de angst niet te laten winnen en niet het cynisme, die ons mensen maakt, mensen die we graag zouden willen zijn, die geneest waar zoveel heelwording nodig is.
In de woorden van de dichter klinkt rust. Geen gelatenheid, sterker nog; als dit zo is, dan is de verantwoordelijkheid die de mens draagt, groots. Zorg dragen voor de wereld die niet van jou is. En tegelijk de rust – woorden van rust. Die haaks staan op de beleving van velen en juist daarom lezing en herlezing nodig hebben. Omdat vanuit rust een andere wijsheid ontstaat dan vanuit de paniek. Omdat vanuit het gevoel grond onder de voeten te hebben meer oog is voor anderen, dan als de grond onder je voeten wankelt de hele tijd.
Is er reden voor onrust? Zeker. En daarom ben ik dankbaar voor deze Psalm op deze ochtend aan de vooravond van het uitluiden van het jaar 2024. Dat er vaste grond is, dat er reden en zin is voor inzet en liefde, dat niets van wat we met liefde en toewijding doen in een bodemloze put valt – de put kan diep zijn maar niet bodemloos.
Samen met dieren, korstmossen, vogels, bacteriën en alles wat leeft bewonen we deze wereld, niet zomaar, niet toevallig, maar uit liefde voortgebracht als met een kunstenaarshand. Met dat vertrouwen in het achterhoofd is er veel om los te laten, te beseffen dat we soms veel verliezen – daar is de winter van; achterlaten en verliezen. En tegelijk dat er leven is, en samen. Dat rouw een bedding heeft en een plek waar het mag stromen. Dat er zin is en schoonheid, dat ook.
Rust gewenst in deze dagen, en liefde. Dit was even de laatste popupgedachte van december, hopelijk tot in januari en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.
