Neem de tijd
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Neem de tijd – PopUpGedachte dinsdag 25 juni 2024
Woede en frustratie is niet zo moeilijk, het is er snel. Dan leren we in het leven een beetje vertragen omdat het zo destructief en onpraktisch kan zijn. Wat ons een nieuwe uitdaging oplevert, want er zijn dingen in het leven die ons woedend behoren te maken of tenminste gefrustreerd. Omdat het domweg niet klopt. Dan wordt gebrek aan woede zomaar onverschilligheid. Om te weten of we daar als samenleving een beetje in slagen, in die volwassen vorm van frustratie hoeft social media maar een beetje te volgen om redelijk ontnuchterd te beseffen dat we samen fase 1: onbereflecteerde woede en frustratie – zeker niet ontstegen zijn. Of we vallen er in terug, zodra we achter een toetsenbord zitten, bang zijn, anoniem of in het nauw gedreven.
Het is niet zo moeilijk om boos te zijn op het leven en verontwaardigd. Het is niet zo moeilijk om anderen de maat te nemen, om wat dan ook. En we kunnen dat onethisch vinden, of onvolwassen, maar dat helpt allemaal niet zo heel erg want we komen er zo weer in terecht. In de lezing van de dag een veel misbruikte tekst die mijns inziens hier behoorlijk over gaat:
Gaat binnen door de nauwe poort; want de weg die naar de ondergang voert is wijd en breed, en velen zijn er die hem inslaan. Hoe nauw toch is de poort en hoe smal de weg die voert naar het leven, en weinigen zijn er die hem vinden.
Tal van schilderijen en tekeningen tonen een brede weg vol genot, eten, drinken, seks en wat niet al. En een smalle weg die daarlangs voert voor de brave burger, de asceet, de gelovige die zich inhoudt. En dan is er aan het einde van de smalle weg een hemel en aan het einde van de brede weg de hel. Wat gek is, want dat staat hier helemaal niet. De brede weg leidt naar destructie en verlies, de smalle naar leven. En ik hoef maar de afgelopen verkiezingen er op na te slaan en de opkomst van populisme de afgelopen jaren om een heel ander schilderij te schetsen.
De rancune, de tegenstem – ze zijn te voeden met een valse weergave van de feiten en valse beloftes. Iedereen die verantwoordelijkheid heeft genomen wordt verantwoordelijk gehouden voor het gevoel van onbehagen en met grote woorden aan de schandpaal genageld. Zij hebben de problemen geïmporteerd of voeren groene hobby’s uit als elite. Om waar wat te noemen. Of de Israel’s zijn de duivel of de Palestijnen, wat nou Palestijnen, het is niet eens een volk. Dat soort retoriek. En het leidt tot destructie en ondergang. Van democratie, van relaties, van perspectief en gezamenlijke ruimte. De smalle weg is soms te zoeken met een vergrootglas – een speld in een hooiberg. Ik vond de broers Maoz en Magen Inon, wiens ouders werden vermoord op 7 oktober en die zich op onnavolgbare wijze met bevriende Palestijnse vredestichters als Hamze Awawde en Aziz Abu Sarah inzetten voor vrede. Het zijn geen heiligen, he? Het gaat hier ook niet om een hemel. Maar zij brengen leven, zij werken aan leven.
In de marge vindt de vernieuwing plaats, aan de randen is er leven te vinden. Meer en meer moeten we dit omhezsen in een onguur politiek klimaat in Europa. En dan helpt geen smalle-weg ideeën die mensen afhouden van deelnemen aan het leven en zich richten op een hemel out there. Die smalle weg is hier, en die vraagt om tijd. Woede en frustratie is direct, ze popelt om er meteen wat van te zeggen. Maar smalle wegen worden in de haast over het hoofd gezien. En we hebben ze hard nodig.
Één voorbeeld dan nog; mag kamervoorzitter Martin Bosma naar de Keti Koti herdenking komen op 1 juli terwijl hij zich fel tegen de excuses voor het slavernij verleden heeft gekeerd? Nee, natuurlijk niet, zeggen alle betrokken boos. Wacht even, zegt er één, Ara Heuvel, politicus Zuidoost. Laat hem komen, als we hem hadden uitgenodigd was hij op eigen initiatief er nooit geweest. Nu moet hij vanwege zijn ambt notabene een krans gaan leggen. Laten we hem er niet zo makkelijk van af laten komen. Én het kan niet anders dan dat een mens, die zich in onze herdenking begeeft, geraakt wordt door de pijn van zovelen. Dat kunnen denken in de snelle meningen, is een smalle weg en wijsheid en iemand die de tijd wil nemen. Want de media gaat van alles roepen, natuurlijk. Maar wie weet wat er op termijn gebeurt met iemand die een krans legt en de verhalen hoort.
Neem de tijd is de titel van vandaag. Leef met aandacht is misschien nog wel een zinniger variant. Zodat we de kleine wegen niet over het hoofd zien, die van liefde, en geloof of hoop. Van vrede en van de ander een kans geven.
Tot zover even de PopUpGedachte van vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
