Niemand kan het alleen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Het is herfstvakantie en normaal zijn er dan geen PopUpGedachtes, maar vanwege het vele reizen de afgelopen maand was alles zo onregelmatig dat ik er deze week graag bij ben (alleen geen mic bij me dus even alleen tekst). Het begint altijd met een titel en ook vandaag:
Niemand kan het alleen – PopUpGedachte maandag 28 oktober 2024
De vroege ochtend is typisch de plek en het moment om even alleen te zijn. Of je nu schrijft of loopt of leest of bidt. Een moment om zelf te denken, zelf te schrijven, te beseffen dat je op jezelf bestaat. In het gewone leven van de dag zijn er steeds anderen om op af te stemmen, fysiek of digitaal. De stilte en de alleenheid is ook de plek waarvan uit weer opnieuw te beseffen met wie je verbonden bent en verbonden wilt zijn. Want het moment van alleen zijn is een moment voor even. Niemand kan het alleen.
We denken het wel. En willen het soms ook wel. Zelf doen, verantwoordelijkheid nemen. Het moeten weten want het is toch jouw taak of idee of kwaliteit of wat het ook is. En dan zit je te modderen omdat het niet vooruit wil. Of je kunt maar moeilijk feedback verdragen want alles voelt als kritiek. Of je voelt de grote last van dat er allemaal nog moet gebeuren. De rugtas is eigenlijk te zwaar, maar ja, het is wel de jouwe, dus doorstampen maar.
Vandaag in de lezing van de dag vrij vroeg in het werkende leven van de rabbi uit Nazareth. Toen nog een volkomen onbekende, een naam met slechts lokale impact. Er was nog geen jaartelling op zijn geboorte afgestemd en er was nog niet in elk gehucht ongeveer rond de wereld een gebouw ingericht voor zijn volgelingen, met klokketoren en al. Het was niets dan een rabbi met een innerlijk vuur en mensen die uitliepen om hem te horen. En afgelopen nacht neemt hij even de tijd alleen. Dit staat er:
In die dagen ging Jezus naar het gebergte om te bidden en bracht de nacht door in gebed tot God.
Bij het aanbreken van de dag riep Hij zijn leerlingen bij zich en koos er twaalf leerlingen uit
Twaalf mensen. Vrij specifiek – verderop staat dat hij verder uit de bergen afdaalt en een talloos aantal leerlingen treft, maar deze twaalf zijn anders. Zelfgekozen en bedoeld als partners in de missie, collega’s, mensen om mee te sparren en die in principe gaan doen wat hij doet. Even grofweg gezegd: als de Eeuwige al een team nodig heeft, wie zijn wij dan in vredesnaam om dingen alleen te willen doen. Simpele gedachtensprong, maar zinnig voor iedereen die net als ik, juist als het moeilijk wordt, de nek buigt en de boel probeert op te tillen. In plaats van de tijd te nemen om te kijken of die last niet beter gezamenlijk gedragen kan worden. Precies daar heb ik zoveel over geleerd. Eindeloos geoefend op die simpele zin: “wie snel wil reizen, moet alleen gaan. Wie ver wil komen, moet samen op pad.” Zo niet eenvoudig, want onze tijd is snel. Snelle computers, snelle beslissingen, snel leven want voor je het weet is het voorbij. Snel je kansen pakken. Snel nadenken.
De twaalf waren niet de snelste. Voortdurend moet er weer persoonlijk onderwijs en feedback plaatsvinden op het onbegrip van de leerlingen. Maar opgeven is er niet bij. Want alleen gaat het niet. Dan maar de tijd nemen. Tijd waarvan de rabbi ook wel wist dat íe die niet had.
Wie zijn mijn mensen? Hoe neem ik de tijd terwijl ik die niet heb? Wat is de missie waar ik onderdeel van wil zijn? Goede vragen voor in de stilte, in dat moment van schrijven of wandelen of bidden of lezen of mediteren. En dan verbinding zoeken.
Ik ben net terug van de Walk of Shame – een week nemen om tijd door te brengen met mensen die stuklopen op de grenzen van Europa. Met een bont gezelschap van mensen die ook wel weten dat dit niet de wereld verandert. Maar het blijkt wel de wereld van die ene te veranderen en van die ander en van jezelf en het team. En dat is al heel wat.
Tot zover even vanochtend. Omdat je het niet alleen kan. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
