Leven in de brouwerij
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Goedemorgen en van harte welkombij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf (vandaag vanaf een vakantieadresje en zonder audio) een overweging om de dag mee te beginnen. Vandaag met de titel
Leven in de brouwerij – PopUpGedachte dinsdag 29 oktober 2024
Muziek kan worden gespeeld, maar hoe breng je het tot leven? Verf kan netjes over vlakken worden verdeeld, maar hoe gaat dat beeld spreken? Leven kan worden geleefd, maar hoe leeft het? Alsof alles een geheim ingrediënt kent. En we weten het wel van muziek; de combinatie van talent en eindeloos oefenen, van discipline en toewijding en nog een dosis levenservaring en liefde. Dat alles samen kan een liedje opeens optillen tot grote hoogte. De vingers die moeiteloos over de snaren of toetsen lijken te wandelen, terwijl er niets moeiteloos is aan de weg erheen. De teksten die in zichzelf geen rocket-science poezie zijn maar in combinatie met de melodie en de liefde waarmee ze gezongen wordt onder de huid beland en daar niet meer weg gaat. Dat alles, magie is het bijna. Of léven in de brouwerij. Zeldzame momenten, die er toch veel meer zijn dan je denkt. Risico nemen is vaak deel ervan: toch die reis ondernemen of de gok wagen of die hand uitsteken of de moed vatten – en dat het dan werkt en ergens toe leidt. Het geeft vertrouwen in het leven, dankbaarheid, geloof in wat voor zin dan ook.
Die vonk, dat leven, mogelijk dat de rabbi dat bedoelt als hij het heeft over wat hij ‘het koninkrijk van God’ noemt en dat vergelijkt met gist. Het koninkrijk van God is niet een hemel los van deze wereld, als ik het goed heb begrepen. Het is daar waar mensen, dieren en dingen even niet geregeerd lijken te worden door macht of ego of angst. Maar waar je even het gevoel hebt dat je een inkijkje krijgt in hoe de mens bedoeld is; om te leven, lief te hebben. Waar genade een logische keuze is even, in plaats van wraak. Dat is geen geografisch gebied, het is ook geen moment in de tijd. Het kan wel groeien.
Terug naar de simpele vergelijking van Jezus van Nazareth vandaag: dat koninkrijk is een tikje anders dan andere koninkrijken, het komt niet met vlaggen en vaandels, zeker niet met tanks en drones en ook niet met een eigen geldsysteem. Het zit anders, het zit zo:
Hij zei ook nog: 'Waarmee zal Ik het Rijk Gods vergelijken?
Het gelijkt op gist, die een vrouw in drie maten bloem verwerkte,
totdat deze in hun geheel gegist waren.'
Gist. Wie wel eens brood heeft gebakken, die weet het. Onmisbaar, maar onooglijk klein. En het gaat volledig op in meel en water. Een beetje oppassen met het zout, want daar kan levende gist wat minder goed tegen. Maar verder: wat een leven, als je even geduld hebt. Gist bestaat niet op zichzelf, je kunt niet leven van gist alleen, gist verbindt zich aan het bestaande en brengt het tot leven.
Ik lees deze dagen over het theater in Sarajevo tijdens de belegering. Acteurs, theatermakers, regisseurs worden geïnterviewd. Tijdens de hele belegering onder de zwaarste bombardementen werden er voorstellingen opgevoerd, talloze. De zaal zat elke keer bomvol, terwijl het levensgevaarlijk was om je naar het theater te begeven door mortieraanvallen en sluipschutters. Toch was het er. En elke acteur speelde elke seconde van de voorstelling alsof haar of zijn leven ervan afhing. Het publiek luisterde en ging mee, alsof hun leven ervan afhing. Het was zonder enige technische middelen, soms bij temperaturen ver onder nul en met ondervoede hongerige magen, het beste theater ooit. Niemand wil dit; niemand wil oorlogstijd verheerlijken. Niemand wil terug naar de doden en de ellende, maar ze willen allemaal wel dit theater terug. En het is er niet meer, niet meer na de oorlog. Een genadegave voor toen? Ik weet het niet, maar het gistte en borrelde wel. Net als de keuze van Maoz Inon wiens ouders gedood werden op 7 oktober, om te vergeven en vrede te zoeken; volop. Léven. En Palestijnse activisten, die Israelische bondgenoten zoeken. Niet eenvoudig, wel leven. Een kruimeltje gist in een enorme hoeveelheid meel en water, meer is er niet nodig. In jouw leven en het mijne. Een korreltje genade, een vleugje vergeving, een flard aan liefde voor de natuur als goddelijk goed geschenk, iets van herkenning van God in welke willekeurige ander dan ook – het zijn zo wat voorbeelden, er zijn er meer. Leven in de brouwerij, lucht in de massa. Er is niet veel van nodig, en het weinige is tegelijk essentieel.
Tot zover vandaag even. Een hele goede levende dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds
