Voor als het niet vanzelf gaat
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Voor als het niet vanzelf gaat – PopUpGedachte woensdag 30 oktober 2024
Kop op, zeggen we dan. Morgen weer een dag. Of: even doorbijten. Of je kunt er toch niks aan doen. Denk aan de cirkel van invloed. Er zijn heel veel dingen waar je je druk om kunt maken, maar je hebt maar een kleine cirkel van invloed, richt je daar dan op. En dat is goed en liefdevol en sympathiek – in elk geval is het zo bedoeld. Maar als de schouders hangen en het pijn doet onder in de buik, als de moed simpelweg ontbreekt en je er domweg geen zin aan hebt, dan helpt het meestal niet zo heel veel.
Er is ruim plek in onze samenleving voor hen met moed en energie, met hoop en zelfvertrouwen. Menesn die iets te brengen hebben. Een enkeling is zo leuk als brombeer of cynicus dat die ook op tv mag, maar dan toch een beetje om om te lachen. Verder is niet vanzelfsprekend dat er ruimte is voor hangende schouders en vermoeide harten. Terwijl er alle reden is om te voelen wat je voelt. Maar het er lang niet altijd mag zijn. Van de ander niet en misschien ook wel vooral; van jezelf niet.
Sinds jaar en dag worden er wakes georganiseerd bij detentiecentra. Voor vluchtelingen die er worden opgesloten, veelal uitzichtsloos. En het brengt de mensen bijeen die het ook niet weten, maar die het dan samen niet weten. Zo organiseren we met een paar mensen op 13 november een nacht in Paradiso, de Slaapstaking, waar we de nacht in dit gebouw doorbrengen met muzikanten en journalisten en andere mensen die iets bijdragen – voor mensen die de afschuw, het verdriet en de onmacht bij de eindeloze stroom aan berichten over nieuwe doden in Gaza en Libanon ook geen plek meer kunnen geven. Je moet doorleven maar moet je met het nieuws? Een plek, juist ook voor mensen met hangende schouders en moeie harten.
Plek maken, ruimte maken voor dat wat niet jong voelt of energiek of grappig of vol leven. Niet makkelijk, wel belangrijk. Vandaag in de lezing van de dag, schrijft een dichter van één van de Psalmen dit:
Waarachtig is God in al zijn woorden
en heilig in al wat Hij doet.
De Eeuwige ondersteunt die dreigen te vallen,
richt al wie gebukt gaat weer op.
Grootste introzinnen of waarachtigheid en heiligheid en dan wordt het meteen concreet – en wordt de eeuwige een looprek voor hen die anders vallen en een stok voor wie gebukt gaan. Met waarachtigheid en heiligheid een arm zijn voor hen die er niet zo’n zin meer in hebben, die niet staan te springen en voor wie geloof of hoop geen juichende route is. In tegendeel.
Kan ik erbij zijn en erbij blijven – als ik geen zin heb of geen moed of geen woorden? Ik hou er niet van. Ik probeer het te vermijden. En ik probeer te leren van teksten als deze. Om toch een poging te wagen, om dan maar te schrijven wat ik niet onder ogen wil zien – voor mezelf. In onleesbaar gekrabbel in een dagboek. Dat het er een beetje mag zijn – die neerslachtigheid of moeheid of angst of weerzin. Grote woorden, maar als ze er niet mogen zijn, worden ze zomaar uit zichzelf groter.
Terwijl als de Eeuwige je een arm geeft of een geliefde of jij jezelf aan jezelf - en er even steun is, dan worden dingen opeens draaglijker. Het is niet weg, maar het is wel anders. Het hoeft niet meer per se weg, want het is er nu eenmaal. Moge de Eeuwige zo rondom mensen zijn, jou, mij – want voor onszelf zijn we het zo vaak niet en voor de ander soms; een steun als je dreigt te vallen en een arm om je overeind te houden als je gebukt gaat.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – mocht je 13 november erbij kunnen zijn, zeer welkom – en voor nu; vrede gewenst, en alle goeds.
