Waar gebeurt het al?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar gebeurt het al?
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Het was een weekje rust, maar vanochtend weer terug in alle rust. En het begint met de titel
Waar gebeurt het al? – PopUpGedachte maandag 2 december 2024
Het is stil in de straten van de stad. En donker. Druppels hangen aan de takken van de bomen, zachtjes schommelt de straatlantaarn boven de weg. De dag is hierbuiten nog niet begonnen. Dat komt straks. Eerst even lezen, stilstaan, bidden, denken, schrijven, delen. Dan mag ’t ie los. Alsof de nacht nog even de adem inhoudt, nog even de ruimte rekken. Waarom ook niet? De dag komt snel genoeg.
De lezing van de dag gaat over vrede. Over zo’n vrede dat men ook niet meer zo goed weet wat het aanmoet met al het wapentuig dat in schuren is opgeslagen. Het heeft eigenlijk geen waarde meer, het is oud ijzer. En men besluit om delen ervan maar om te smeden tot ploegijzers. Dan heb je er nog wat aan. Dit staat er:
“Hij, God, zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen. Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal nog het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal meer weten wat oorlog is. Nakomelingen van Jakob, kom mee, laten wij leven in het licht van de Heer.”
En we waren ver, hè? Met dit visioen. We hadden de Verenigde Naties en het Internationaal Gerechtshof. Dat hebben we nog steeds natuurlijk, maar even leek het erop dat dit God was. Soort van. Een onafhankelijk rechtsorgaan wat kon rechtspreken tussen de volken, om oorlog en geweld te beteugelen. En wie had er in Europa nou nog een leger nodig. Laat die jongeren maar lekker studeren of bijbaantjes hebben op het land, in plaats van een verplichte diensttijd.
In deze dagen lijkt de tekst van de profeet Jesaja weer ver weg. Er moet meer naar Defensie, een zich uitbreidende oorlog op Europese bodem is niet ondenkbaar. Alsof de profetie is omgekeerd: ploegscharen omsmeden in zwaarden en snoeimessen weer in speren, zogezegd. Toch weten we dat het kan; vrede maken. Onderlinge afspraken maken tussen landen om zich gezamenlijk onder het recht te stellen in plaats van het eigenbelang. Zelfs als er in het Westen door populisten of autoritaire leiders weer gedreigd wordt met het recht van de sterkste en oneerlijke vredes – deze herinnering, dit vermogen is onder ons.
Wie in Europa leefde tijdens de Wereldoorlogen die moet pas echt gezucht hebben bij deze tekst. En honderd jaar eerder wellicht nog veel meer. Europa was een continent van slagvelden. Niet meer, het kan anders. En mijn zuchten bij deze tekst is er één van een bevoorrecht burger die maar heel weinig oorlog heeft gekend.
En de ontwikkelingen op wereldschaal kan ik met argwaan volgen maar weinig doen. Hoe zit dat met de schaal in mijn leven? Hoeveel speren en zwaarden heb ik nog in de kast staan? Om me te verdedigen als ik word aangevallen? Waarschijnlijk geen enkele letterlijke, maar overdrachtelijke des te meer. Zwaarden en speren om me te verdedigen tegen anderen die te dichtbij komen, die mijn geluk bedreigen, die me de maat nemen. En om soms mee uit te halen als ik een oordeel heb. Misschien is het tijd om ook daar eens te kijken – in mijn eigen innerlijke wapenkast. Om te zien of ik mijn eigen diensttijd kan afschaffen en wat daarvoor nodig is. En ik het oordeel aan een hogere rechter over kan laten, zodat ik mezelf niet met hand en tand hoef te verdedigen.
Daar is wat zelfreflectie voor nodig. En geduld en wijsheid. En keuzes. De energie van mijn verdediging kan ook gestoken in de ontginning van het land, het verbouwen van voedsel, een ploegschaar zogezegd. Of het nu gaat om je energie steken in een buurtdiner in plaats van in kritiek op de buurt – of een borrel met een vriend in plaats van een verdedigingslinie die moet bewijzen dat het echt mijn verantwoordelijkheid niet is. Wereldschaal en mijn eigen leven zijn niet eens zo gek anders. Het is maar net hoe het op het leven past.
Een hele goede maandag gewenst – met wat fijn smeedwerk of het besef dat de wapenkast eigenlijk niet zo nodig meer is. En hoe goed dat is. En dus vrede gewenst – en alle goeds.
