Zorgen - en zorgen voor
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Zorgen en zorgen voor – PopUpGedachte woensdag 10 juli
Je kent de rimpel in de voorhoofd wel, die frons die niet zo goed weg wil en die je nog niet had opgemerkt tot je je spiegelbeeld zag of iemand je aankeek en zich hardop afvroeg wat je allemaal aan het denken was. Je schouders opgetrokken, de bovenrug net een beetje gekromd. Het zit in je lijf, dat zorgen maken, het zit in je ziel. En wie zich nergens zorgen over maakt, heeft waarschijnlijk nog nooit nagedacht – of kan het allemaal niet zo heel veel schelen. Zorgen maken en zorgen voor of zorgdragen voor hebben waarschijnlijk niet voor niets dezelfde letters. We maken ons zorgen omdat we mensen zijn, omdat we liefhebben, omdat we kunnen denken, omdat we ergens om geven.
Vertrouwen is niet dat je geen zorgen meer hebt, denk ik. Het is dat je beseft dat je zorgen, die je hebt, niet alleen hoeft te dragen. Dat er kans is dat het goed komt – en dat als het niet goed komt, dat het dan ook niet het einde van de wereld is. En is het – jawel – tóch het einde van de wereld, dan zullen we nog steeds zijn wie we zijn, met ons hart waar het hoort en liefst ons hoofd op onze schouders. Vertrouwen en overgave.
En dus zorgen maken, want dat doen we toch wel. Vandaag een stukje uit een psalm in de lezing van de dag:
Vol zorgen gaan zij uit
met zaaizakken beladen;
maar keren zingend weer
beladen met hun schoven.
Schoven, als in geoogst graan. Oogstfeest. Terwijl het zaaien een tranendal is. Met name omdat het zaaigoed gespaard is uit de mond van kinderen of familie of jezelf. Waardevol pootgoed verdwijnt in de grond, terwijl je nu honger hebt – of misschien gaat krijgen. En ondergronds sterft het, mogelijk komt het op, misschien ook niet want wat weet je nu van ziektes of schimmels of wat er dan ook maar gaat gebeuren. Zaaien is wel de ultieme controle loslaten, omstandigheden zoveel mogelijk creëeren, niet zien en toch geloven – of hopen in elk geval.
De PopUpGedachte is oogsten en zaaien tegelijk. Oogst uit de lezingen van de dag, rondzaaien van een gedachte. Misschien is ons hele leven wel zaaien. Onze liefde en tijd en energie in de grond, in het werk, in de wereld, in de ander stoppen. En injezelf. En dan maar hopen dat er iets opkomt. Feestelijk juichen als dat het geval is, oogstfeesten vieren. Misschien dat we daar nog wel het een en ander in kunnen leren.
Het helpt mij om het werk te zien als zaaien – het geduld van de landbouwer in het achterhoofd te houden, de overgave. Te weten dat of er iets opkomt, niet in je macht ligt. Zingend terug te keren als er wel oogst is en anders nieuw zaaigoed te zoeken, en het weer een seizoen te geven. Zorgen maken en toch maar investeren, zorgen maken en je overgeven – en vertrouwen leren van de generaties voor je en de mensen om je heen, vóór de generaties na je.
Tot zover even de PopUpGedachte. Een hele goede woensdag gewenst en vrede, en alle goeds.
