Hoop als taak
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Hopen als taak – PopUpGedachte woensdag 19 maart 2025
Het is rustig buiten. De straten liggen er nog slapend bij. Het licht is rozig, de nieuwe dag is begonnen en vogels kwetteren her en der. De onrust in de wereld is ver, de bommen die vallen in Gaza zie ik hier niet. Het negeren van de rechtsstaat door Trump en consorten, dat kan ik op alle nieuwssites vinden, maar buiten zie ik het niet. Buiten zie ik rust en een dag waarop de zon weer zal schijnen. De straatlantaarns staan nog aan, maar dat duurt ook niet lang meer. Straks wordt iedereen wakker en gaat op weg naar werk en school, nu is het nog stil. Een goed moment van de dag.
Soms zou ik het liefst het nieuws buitensluiten. Gewoon door deze straten wandelen en de wereld niet groter maken dan de vierkante meter waar ik op woon. Deels omdat het lekker rustig is, deels omdat al het nieuws een mens ook wanhopig kan maken. En dan is de kop in het zand – of de kop in de straat – wel zo rustig. Vandaag een ander perspectief, een uitnodiging aan de hand van een stokoude tekst uit één van de bijbelboeken. Het is uit een brief van Paulus aan vroege christenen in Rome. Deze drie zinnen vielen me op:
Tegen alle hoop in heeft hij gehoopt, en geloofd dat hij vader zou worden van vele volken,
gelijk hem gezegd was: Zo talrijk zal uw nageslacht zijn. Daarom werd het hem als gerechtigheid aangerekend.
Het gaat over Abraham, die ooit op hoge leeftijd – nog kinderloos – de belofte kreeg dat hij vader zou worden van vele volken. Als iemand hem had verteld dat de drie monotheïstische religies, Jodendom, Christendom en Islam zich naar hem zouden noemen; abrahamitisch – weet ik niet of hij dat óók had geloofd – maar het is nogal een voorvader, deze Abraham. Van kinderen die elkaar soms het leven extreem zuur maken en de één in het gezin de ander aanwijst als bron van alle kwaad, als onverenigbare cultuur, als terrorist of kolonist. En toch; familie.
Punt hier is; hij hoopte tegen de klippen op, hij hoopte tegen alle hoop in – in de zin dat iedereen alle hoop realistisch gezien had moeten laten varen, maar Abraham had de belofte van God zelf ontvangen, en hij zou het wel zien. En dat werd hem als gerechtigheid aangerekend. Wat is gerechtigheid dus? Hoop houden. De straat inkijken, de rust zien, niet wegkijken maar geloven dat deze rust de bedoeling én de toekomst is. Of zoals de Palestijnse en Israelische vredesstichters zeggen: Oorlog is een mogelijkheid, vrede is onvermijdelijk. Die toekomst voor ogen houden, de verschrikkelijke ziekheid van oorlogsgeweld en oorlogsmisdaden zien én kiezen om te geloven dat dit niet het einde is. Dat – om met Maria de moeder van Jezus te spreken – de machtigen zullen ondergaan en de kwetsbaren opgetild zullen worden, dat de machtmisbruikende koningen die hun shit een zweem van legitimiteit geven met een uit het verleden opgediept wetje of een verwijzing naar de ander die het altijd over zichzelf heeft afgeroepen. Dat hun koninklijke kleding vervangen zal worden door een bajesoutfit, is het niet nu dan later.
De hoop werd hem als gerechtigheid aangerekend. Het is blijkbaar een taak, een keuze waarmee je recht doet aan de Eeuwige. Wiens wegen nogal onnavolgbaar zijn en wiens niet-ingrijpen je soms gek kan maken tot je weer de weg van Jezus van Nazareth voor je ziet – waarin de weg naar het licht dwars door het donker en de dood heenloopt. En zo bevrijdt van de angst voor de dood.
Allemaal woorden, maar wat vandaag blijft hangen is dat ene zinnetje; die hoop werd hem als gerechtigheid aangerekend. Geloven dat je hoop gerechtvaardigd is. Omdat we niet alleen zijn. Omdat we in het DNA van de wereld iets goddelijks herkennen. En dat dit tijdelijk te negeren en te overweldigen is – maar niet voor eeuwig. Niet zonder ook het eigen graf te graven. Dat is te horen in het gekwetter van de vogels en in de kracht waarmee nieuwe knoppen zich uit het harde hout van bomen tevoorschijn wringen. Om te bloeien en te leven.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
