De verzachting van verdriet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De verzachting van verdriet – PopUpGedachte donderdag 21 november 2024
Soms ben je moe, van het werk, van de gedachten in je hoofd, van de wereld. Maar je weet het nog niet, want je bent aan het werk, aan het vermijden, je hebt er geen tijd voor of geen zin in. En dat laatste zeker, gewoon er geen zin in. En dan is er het moment, het kan zomaar of omdat je met iemand in gesprek bent die je spiegelt: je bent moe, hè? En dat je wel even toegeeft. En dan voel je de tranen prikken. Verdorie, ik bén moe. En de hele houding, de spieren, het gestel, dat probeerde om je te helpen vermijden, mag opeens wat verzachten. Oh, ja, natuurlijk. Dat is ook zo. Ok, dan moeten we daar iets mee.
Verzachting van verdriet. Zo ook bij discussies; argumenten voor, argumenten tegen. Tot de tranen in de ogen springen. En er zijn van die driftige tranen, en er zijn zachtere tranen, maar er gebeurt meestal iets anders in het gesprek. Omdat het hart open gaat, alsof de tranen druppels uit de ziel zijn en de ander en jijzelf nu pas ziet dat het niet om argumenten ging en het hoofd, maar om iets anders. Kunnen huilen over de stad, over het land, over de wereld. Het is op een bepaalde manier helend, omdat het een ander register is dan de verontwaardiging of het cynisme of de gedreven analyse.
Vanochtend zo’n moment van Jezus van Nazareth, een 2000 jaar geleden. Er staat dit zinnetje:
In die tijd naderde Jezus Jeruzalem. Hij liet zijn blik over de stad gaan en weende over haar,
terwijl Hij zei: 'Mocht ook gij op deze dag inzien wat u tot vrede strekt!
En dan vervolgt hij met donkere wolken die hij al ziet samenpakken, een verwoesting waar je bang van wordt en ook enkele tientallen jaren later daadwerkelijk plaats zal vinden. Maar dit moment: een gedreven, eigenwijze rabbi die een groepje handwerkslieden als leerlingen heeft verzameld, een beetje een vagebond maar met enorme pretenties alsof hij het nieuwe Israel zelf is. Niet dat hij daarover bralt, maar in alle gekozen vormen en in allerlei wonderlijke gebeurtenissen klinkt dat door. En nu, nu is hij verdrietig. Verdriet is de emotie van de aanvaarding, zoals woede die is van de verandering. En het is zo belangrijk om beide een plek te kunnen geven. Om een heel mens te zijn.
Och Jeruzalem, ook vandaag. De stad waar meerdere religies wonen en die tot Heilige Stad of Stad van Vrede hebben erkend. Een slagveld is het geworden. En zelfs grote burgerbewegingen als Standing Together, Palestijns-Israelisch, klinken wanhopig omdat er geen perspectief lijkt te zijn. En ze het ook niet kunnen opgeven.
Verdriet is niet zo makkelijk voor mensen met een missie. Want geef je het dan op, leg je je erbij neer? Mijn reflex zegt van wel, mijn hart, mijn vrienden, mijn ziel – die ik pas hoor als ik even een momentje neem, zeggen van niet. De geschiedenis bewijst ook van niet. Neem de tijd voor verdriet. Het is niet anders. Het brengt je ook weer met beide voeten op de aarde. Het geeft een nieuw nul-punt – niet het met handen breken of uitreikend streven naar een ideaal, maar een er-zijn, dit is het dus. Een reset bijna. En dan weer verder, met een nieuw realiteitsbesef.
Ik ben geen psycholoog of emotie-expert, maar wil als gelovige, op geheel eigen wijze natuurlijk, leren van de huilende rabbi. Er zit daar iets, voor vandaag, voor nu, misschien ook voor jou.
Tot zover, een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
